Lisanne en Maria

Reisverslag 1

Onvoorstelbaar… er is alweer een week voorbij. Deze keer was het gelukt om ruim vier weken in Kisumu te zijn, dus we dachten heerlijk, alle tijd. Maar nu voelt het alweer als……pffff…….we moeten nog veel doen!!!! Gaat het allemaal lukken wat op onze ” to do” lijst staat.

Het gaat hier ook snel omdat het ontzettend leuk is! We hebben al de projecten met al die hartverwarmende volwassenen en kinderen bezocht. Het is echt genieten als je (bezweet en al) het terrein van St. Clare weer opkomt. Er is weer veel veranderd in een jaar tijd. De laatste klaslokalen zijn klaar, de muren en het dak van de multifunctionele ruimte staan er en ” last but not least” de speeltuin is klaar. Het ziet er prachtig uit, vooral door de vrolijke kleurtjes van Zinzi en Niels!!! Maria en ik hebben er gezellig met de kinderen gespeeld.

We zijn ook heel snel op bezoek gegaan bij de Disciples of Mercy. George, ons afgestudeerde lasser, werkt daar nu. Hij heeft via een donatie van Uden Wereldwijd een hele lasuitrusting gekregen maar van vrienden van Maria kreeg hij ook nog lasartikelen cadeau. Nog niemand had ooit zo’n mooie lashelm gezien!! En ook de handschoenen waren van uitzonderlijke kwaliteit volgens de leraar. Vol trots trok George ook meteen zijn nieuwe laskleding aan. Van Amara Foundation krijgt George een microkrediet (renteloze lening). Van dit geld wordt er een werkplaats gebouwd bij zijn huis. Afgelopen week werd de meter voor elektriciteit al geplaatst. Het hoofd van de praktijkschool, waar hij zijn opleiding volgde, blijft hem voorlopig begeleiden.

We hopen dat zijn bedrijf een succes wordt!!!

Afgelopen dagen ook alweer verschillende kinderen en moeders gezien bij de therapie. Sommige kinderen hebben zich echt geweldig ontwikkeld in een jaar tijd. Bij anderen gaat de vooruitgang erg langzaam. Vandaag waren we bij een van de kinderen (Emmanuel) op huisbezoek. Hij woont samen met zijn moeder en oma in een klein, maar keurig verzorgd huis in de buurt van het ziekenhuis. Het kleine stukje grond bij het huis wordt gebruikt als groententuin. Volgende week gaan we ver buiten Kisumu op huisbezoek bij Alice. De fysiotherapeut Deril (een van de drie die werkervaring opdoet) bezoekt haar twee keer per week aan huis. Superfijn voor Alice en haar moeder dat therapie aan huis nu mogelijk is.

Zo hobbelen we, op ons gemakkie, van het een naar het ander.

De eerste zondag dat we hier waren, hebben we een voetbalwedstrijd van Urusi bezocht. Het was de derde wedstrijd van de competitie. De wedstrijd werd gewonnen met 3-1. De tegenpartij was midden in de nacht aangereden en arriveerde met een vrachtauto. Daar kwam het team uitgerold! Alles achter in de bak. Hopelijk hebben de spelers kunnen slapen. Zoals gewoonlijk, begon de wedstrijd een uur te laat. Dat betekende dat wij….als grote voetballiefhebsters (hum, hum) ruim drie uur op dat veld zaten! Aanstaande zondag staat er weer een wedstrijd op het programma. We horen nog hoe laat de wedstrijd begint………

Het reizen met de matato (kleine busjes waar bij ons 9 mensen inzitten maar hier gemiddeld 20) is lastig op het moment. Er zijn nieuwe regelingen vanuit de regering waardoor een heleboel van de busjes niet meer op de weg mogen. Dus de meeste zitten nu helemaal boordevol en rijden je neus voorbij. Soms staan we een half uur of langer te wachten tot we in een busje kunnen. Er rijden ook veel brommers af en aan maar daar zijn we allebei wat huiverig voor. Het is zo ontzettend druk op de weg, de gaten in de weg zo diep en je bent zo kwetsbaar dat we dan toch maar liever wachten. Dus het blijft voor ons wachten op de matato, achter op de fiets springen of hobbelen in de tuktuk.

Nou lieve mensen, we maken teveel mee om het allemaal op te schrijven maar voor nu een eerste indruk!

De foto’s die jullie op de site kunnen vinden spreken voor zich: wij maken het weer goed!

Lieve groet van Maria en Lisanne

 

Reisverslag 2

Deze week hebben we heel wat kilometers afgelegd in Kisumu en omgeving. Geweldig om dit allemaal te kunnen zien en beleven. We zullen drie situaties beschrijven anders wordt mijn verhaal te lang…..

We bezochten een hele grote boardingsschool (kostschool) waar vijf oudere kinderen van st. Clare op school zitten. In de vakanties gaan de kinderen naar familieleden of wanneer er geen familie is die hen op kan vangen komen ze terug naar St. Clare. We spraken uitgebreid met de leidinggevende van de boarding, zuster Linet. Als er mogelijkheden zijn willen we hen in de toekomst ook eenmalig gaan ondersteunen. We nemen het als punt voor de bestuursvergadering mee naar huis.

Dan bezochten we het SOS kinderdorp. Een dorp gebouwd voor kinderen die geen familie hebben die iets voor hen kunnen betekenen. Er zijn vijf van deze dorpen in Kenia gebouwd maar ook op diverse andere plekken in Afrika. Het achterliggende idee, persoonlijke aandacht voor de kinderen, gevoel van ” familie”,  twee mama’s zorgen voor een groep van 10 kinderen is mooi om te zien. Kinderen kunnen hier blijven wonen tot uiterlijk 23 jaar. Er staat een grote, goed georganiseerde organisatie achter. De dorpen worden gesponsord door bijna alle Europese landen. Het dorp in Kisumu was gebouwd met o.a. heel veel geld van KLM. Wij, maar ook de staf van St. Clare vonden de woonomgeving wel heel erg luxe. Het is de vraag of de kinderen deze levensstandaard ooit kunnen bereiken wanneer ze zelfstandig verder moeten. We werden hartelijk ontvangen, spraken met de directeur en een van de mama’s leidde ons rond in haar huis. Twee van de kinderen van St. Clare gaan zeer waarschijnlijk hier wonen. Al jaren wordt gezocht naar familie maar er zijn geen aanknopingspunten. Hopelijk krijgen ze hier toch het gevoel in een “gezin” op te groeien. Maria had gelukkig 6 opblaasballen in haar tas van de Plus. Dus we hadden een cadeautje voor de 125 kinderen die in dit dorp wonen. Ballen opblazen en dan rennen maar!!! Zie foto.

Het meest indrukwekkende deze week was het huisbezoek aan de moeder van Alice. Carmen en Evelien zijn al eerder bij haar op bezoek geweest dus we hadden de verhalen wel gehoord maar om het zelf mee te maken is dan toch weer net iets anders!

Alice is een van de kinderen die al jaren de therapie bezoekt. Zij is zeer ernstig gehandicapt, alle gewrichten zijn vervormd en alles vergroeid. Zij is inmiddels een lang meisje van 17 jaar. Moeder Deborah kwam al die jaren twee keer per week naar de therapie met Alice. Moeder woont anderhalf uur reizen van het ziekenhuis af. Ze droeg Alice het grootste gedeelte van reis op haar rug. Kreeg, zeker toen Alice groter werd, soms zeer negatieve opmerkingen van medereizigers m.b.t. het reizen met een gehandicapte. Sinds enkele maanden is dit reizen niet meer nodig. Deril, een van de door ons gesponsorde therapeuten, bezoekt Alice twee keer per week. Ze krijgt dan een behandeling van een uur. Het reisgeld wat mama Alice eerst gebruikte gaat nu naar hem toe. Op dinsdag reisden wij samen met Deril naar mama Deborah, Alice en haar (stief)zusjes. We vertrokken om half negen met de tuktuk uit het Mill Hill huis, we zouden Deril ontmoeten in het ziekenhuis op de therapieafdeling. Toen met zijn drieën in de matato (klein busje) naar het grote busstation (tien minuten). Overstappen op een andere bus die ritten in de verre omgeving maakt. Maria zat, zoals gewoonlijk naast de chauffeur voorin. Ik kwam op de een na achterste bank te zitten. Een veiligheidsgordel is er niet, maar ik zit toch vastgeklemd tussen het dak en de bank, de zijkant en mijn buurvrouw. Mijn buurvrouw was toevallig ook blank, een meisje uit Dusseldorf. De vrouw die daarnaast zat had weer de nodige kippen bij zich.

Na een uur rijden, overigens prachtige omgeving, kwamen we in Kombewa aan, het dorp waar Alice woont. Toen nog vijf minuten achterop een brommer. Maria en ik samen achterop een “piki piki” …..is ook aanschuiven!!! Via een hobbelig pad, op een stil plekje achteraf, kwamen we bij mama Alice. Ze was superblij dat wij de moeite namen om bij haar op bezoek te komen. Alice herkent ons ook. De behandeling begint en Deborah meldt dat ze water gaat halen bij de rivier. Ze heeft nl. geen waterleiding en is afhankelijk van regenwater en de rivier. Ik vraag of we mee kunnen helpen. Nou dat kan! De rivier blijkt een superklein stroompje, met een beker moet je de emmers vol scheppen. Nou dat is nog lichte arbeid, dus dat is geen probleem. Maar dan ….  dan moeten die emmers naar huis. Deborah zet een emmer van 20 liter op haar hoofd alsof het een stoffen hoedje is en draagt ook nog een emmer met tien liter water, Maria draagt de jerrycan en ik draag ook een emmer van ruim tien liter, zonder hengsel……. Ik kan je zeggen, dat valt niet mee!  Nou al heel snel komt er uit een bosje een jongen en hij ziet hoe ik loop te tobben, hij neemt de emmer van mij over, hoppa op zijn hoofd en klaar is Kees. Maria zakt inmiddels ook door haar hoeven, dus ik neem de jerrycan van Maria weer over. Zo komen we na een wandeling van tien minuten weer bij het huisje aan. Wij volledig bezweet, aan mama Deborah is niet te zien dat ze zich heeft ingespannen. Deril de therapeut vindt het jammer dat hij ons niet heeft zien sjouwen!! Mama Deborah haalt boterhammen en fanta voor ons. Want je moet altijd iets gebruiken wanneer je op bezoek komt. We drinken en eten een klein beetje. Dan hebben we nog wat extra’s voor het gezin: een tas vol kleding voor eigen gebruik maar ook om te verkopen zodat mama Deborah wat extra inkomsten heeft. Dankjewel Ine, dank je wel tennisclub Den Dungen!  Ze heeft een kleine handel in mais. Opgezet via een microkrediet wat Amara Foundation verstrekt heeft. Ze betaalt ook nu weer keurig de halfjaarlijkse aflossing aan ons terug. We nemen afscheid, beloven volgend jaar terug te komen en lopen dan terug naar de hoofdstraat want hier zijn natuurlijk geen brommers te krijgen. Weer het busje in, nog een busje in en we zijn weer thuis…….

En deze reis maakte deze super lieve en dappere mama dus al vijf jaar, twee keer per week met haar zwaar gehandicapte dochter. We hebben heel veel bewondering voor haar! Wat zijn we blij dat Amara Foundation de extra therapeuten kan betalen en Deril voortaan Alice thuis bezoekt!

Nou dit was een uitgebreid stukje over Alice en haar moeder, maar we wilden onze vrienden en donateurs graag laten weten hoe geweldig het is dat we Alice en haar moeder, DANKZIJ ONZE VRIENDEN EN SPONSORS kunnen helpen !

Liefs uit Kisumu, Maria en Lisanne