Maria, Anjo & Tineke

Reisverslag 1

Inmiddels alweer een week in Kenia en zo’n 1000 foto’s verder.
Het straatbeeld, de natuur en de mensen, allemaal zo anders dan bij ons en de moeite waard om vast te leggen.
Na een adembenemende safari zijn we de verschillende projecten gaan bezoeken.
Omdat ik als logopedist al 30 jaar met kinderen met een ontwikkelingsachterstand werk, ben ik vooral benieuwd hoe de zorg voor deze kinderen in Kenia geregeld is.
Zo gaan we ook naar het ziekenhuis in Kisumu, waar een aantal ernstig motorisch en verstandelijk beperkte kinderen therapie krijgen. We worden heel hartelijk ontvangen door de therapeuten, moeders en kinderen. Het valt me op dat de kinderen geen aangepaste rolstoel hebben, maar bij hun moeder op schoot zitten of op de rug gedragen worden. Ze gaan ontzettend liefdevol met hun kind om en delen de zorg voor elkaars kinderen. Er is geen logopedist voor deze niet pratende kinderen, waardoor er een paar dringende vragen op me af komen. Een hele uitdaging!Ook bezoeken we het kindertehuis met de school. Na een warm en gastvrij welkom mogen we een kijkje nemen in de klassen. Ook tijdens de lunch van de kinderen zijn we welkom in hun eetlokaal. Het valt me op hoe respectvol en gemotiveerd de kinderen zijn, maar ook op wat voor leuke en leerzame manier er les gegeven wordt. Bij het buiten spelen vermaken ze zich prima met een bal, hoepel en autoband. Zo tevreden met weinig! Daar kunnen de kinderen in Nederland een voorbeeld aan nemen.

 

 

Reisverslag 2

In oktober vertrok ik (Maria) met twee reisgenoten, Anjo en Tineke, naar Kenia.
Beiden waren nog nooit in Kenia geweest en vonden het bijzonder spannend. Zoals gewoonlijk waren we weer bepakt en bezakt. Ieder had ruim 50 kilo bagage bij zich!

Wat namen we zoal mee: voetbalschoenen, trainingspakken, schoolmaterialen, kinderkleding,
laptops, ontwikkelingsmaterialen, zaden voor groenten, speelgoed etc.
De eerste 10 dagen hebben we veel tijd doorgebracht met de gehandicapte kinderen op de afdeling therapie van een van de ziekenhuizen. Anjo heeft daar hard gewerkt, zie haar verslag hieronder.

Tineke is actief geweest op St. Clare. Ze heeft o.a. uitleg en naailes gegeven in St. Clares Childrenshome hoe de elektrische naaimachine te gebruiken die met de container was meegekomen.

We hebben ook een bezoek gebracht aan de moeder van Alice. Alice, vanaf het begin een meisje van het Project Therapie, is in augustus overleden. Namens Amara Foundation had ik enkele foto’s in een lijst gedaan en heb die aan moeder cadeau gedaan. Mama Deborah was erg ontroerd en vereerd dat wij haar bezochten en erg blij met de fotocollage.
Op zondagmiddag speelde “onze” voetbalclub Urusi een thuiswedstrijd waar we natuurlijk voor werden uitgenodigd. De voetbalschoenen en trainingspakken werden enthousiast ontvangen. Wij zaten eerste rang, nog net niet tussen de koeien. Het is ongelooflijk hoe de jongens op zo’n veld met zoveel zand en keien kunnen spelen.
Ondanks de (bijna) dagelijkse regenbuien hebben we weer mooie weken gehad en alle projecten kunnen bezoeken.

Hieronder volgt het enthousiaste verslag van Anjo:

Zo’n 2 jaar geleden sprak ik met mijn achterbuurman over een bouwreis naar Zuid-Afrika, die hij via zijn bedrijf organiseerde.

Ik was meteen enthousiast, maar besloot op zoek te gaan naar een project waar ik iets met mijn vak als logopedist kon doen. Ik zocht contact met Maria Vermeer, die destijds als leidinggevende bij De Sprong (kinderdagverblijf voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand) in Oeffelt werkte, waar ik een aantal jaren als logopedist gewerkt heb. We maakten een afspraak en van het een kwam het ander…..

In oktober was het dan zover, samen met Maria en Tineke naar Kisumu!

Een hele indrukwekkende ervaring: de adembenemende safari door de Masai Mara, het straatbeeld, het primitieve vervoer, het drukke chaotische verkeer, de vriendelijke en gastvrije bevolking, de Masai markt, de beperkte voorzieningen, de druk bezochte kerkdienst, het verblijf bij de paters van Mill Hill ……

Omdat ik als logopedist al 30 jaar werk met jonge kinderen met een ontwikkelingsachterstand, was ik erg benieuwd hoe de zorg voor deze kinderen in Kenia is geregeld. Al snel werd duidelijk dat kinderen, die niet kunnen (leren) praten niet in aanmerking komen voor logopedie. In Nederland zoek ik voor deze kinderen naar andere communicatiemogelijkheden, zodat ze op andere manieren hun wensen kunnen uiten (b.v. door een foto van een beker aan te wijzen als het dorst heeft). Daar lag voor mij dus meteen een uitdaging!

Ik werd in contact gebracht met Samoo, de ergotherapeut van het ziekenhuis in Kisumu, die een aantal kinderen van het project begeleidt. Door hem kreeg ik enkele kinderen toegewezen voor onderzoek en begeleiding/advies op het gebied van eten, drinken en communicatie. De eerste afspraken met de moeders en hun kinderen verliepen door de taalbarrière best moeizaam, maar toen een tolk mijn Engels voor de moeders vertaalde in de het plaatselijke Swahili/Luo verliep de communicatie een stuk vlotter. Ondanks mijn korte verblijf kon ik een aantal bruikbare adviezen geven. Geweldig te merken dat deze ook meteen werden toegepast. Het gaf veel voldoening te merken, dat de moeders in 2 weken al zoveel vertrouwen in me hadden.

Behalve mijn werkzaamheden als logopedist kreeg ik ook de kans om samen met Maria en Tineke een aantal andere projecten van Amara te bezoeken: Het kindertehuis St. Claire, een school met een klas voor kinderen met “special needs”, George (die een lasopleiding met middelen van Amara heeft kunnen volgen),

Ik ervaar het dan ook als een voorrecht, dat ik met Maria mee mocht naar Kenia en te zien welke projecten de Amara Foundation allemaal ondersteunt en hoe deze op de voet gevolgd worden.

Eenmaal terug in Nederland heeft het nog ruim een week geduurd totdat ik niet meer moe was van alle indrukken en ervaringen.

Ik heb een geweldige tijd gehad! Anjo