Werkbezoek Maria en Lisanne aan Kisumu 11-3 /10-4

Alweer ruim zes weken thuis.
Maria en ik hebben allebei een top drie opgesteld: wat maakte deze reis weer bijzonder voor ons.
Los van elkaar kwamen we tot de volgende topics:
Maria:
1. We kwamen in Kisumu aan en de tuin van zuster Lucy lag er prachtig bij. De tomaten, de sukuma wiki (soort spinazie) en de mais. Vol trots showde zij haar grote tuin. Maar helaas, geen regen, gedurende al de weken dat wij er waren. De grote bassins waar het regenwater in wordt opgevangen raken alsmaar leger. De pomp werkt ook niet meer omdat het grondwater zo laag staat dat de pomp daar geen bereik meer voor heeft. De planten krijgen geen water meer, voor de verzorging van de kinderen wordt water gekocht en komt de tankwagen schoon drinkwater brengen. Maar dit gegeven zien we niet alleen bij zuster Lucy maar op alle plekken waar we komen. Geen regen, grote droogte, geen oogst, met het gevolg dat levensmiddelen in korte tijd weer veel duurder worden. Ik ontkom er niet aan om dan “ons” leven, waarin bijna alles geregeld is, te vergelijken met het leven in Kenia.

2. Een ander bijzonder moment. De meervoudig gehandicapte kinderen die opgevangen worden in Awasi, komen tijdens de vakanties terug naar de ouders/moeders. De reis Awasi –Kisumu, van de moeders met de kinderen met openbaar vervoer is vreselijk.

Geen plek in het busje, weinig respect voor de meervoudig gehandicapte kinderen van medereizigers, forse problematiek van de kinderen maakt de reis een moeizaam gebeuren. Zuster Marcella, leidinggevende van het internaat, bedacht een oplossing. Zij regelde de ziekenauto van Awasi.

Legde de bodem van de auto vol met matrassen en daar lagen alle kinderen die richting Kisumu kwamen mooi naast elkaar. De kinderen die kunnen zitten zaten met de verzorgsters opzij van de auto op de banken. De moeders stonden in Kisumu te wachten tot de ziekenauto arriveerde en namen van hieruit de kinderen het laatste stukje mee naar huis.

Feest voor alle kids en voor de moeders.

3. Tijdens het bezoek aan Awasi zagen we dat verschillende rolstoelen mankementen vertoonden. Enkele rolstoelen hadden zo’n scherpe randen dat de kinderen benen en voeten open haalden bij de onverhoedse bewegingen. Na het bezoek liet het ons niet los, dit kon zo niet blijven. De volgende dag hadden we wat bedacht, we kochten een stuk tuinslang en een rol tape en reisden weer naar Awasi. We knipten de tuinslang in de lengte open en konden deze mooi over alle scherpe randen schuiven. Tot slot flink wat tape erop en het probleem was verholpen. De verzorgsters keken hun ogen uit, kwamen niet bij van het lachen toen ze ons bezig zagen maar waren enthousiast over de oplossing. Hopelijk hebben ze onthouden hoe ze het probleem de volgende keer zelf op kunnen lossen.

Lisanne:
1. Het bezoek aan de moeder van Lavin maakte op mij heel veel indruk. Lavin, 11 jaar, meisje uit ons project Therapie was enkele weken voor ons vertrek plotseling overleden. Vanuit Amara hadden we enkele mooie foto’s ingelijst en een fotoboekje gemaakt voor haar ouders en zussen. Het was “fijn” om met moeder over Lavin te praten, het verdriet te delen.
Tegelijkertijd was ik erg onder de indruk van de kracht van moeder hoe met dit verlies om te gaan en van de steun die de familie ervaart van hun omgeving.

2. Het bedenken, uitwerken en concretiseren van het familieproject waarover in deze nieuwsbrief meer te lezen is vond ik heel erg leuk om te doen. Samen met de betrokkenen, zuster Lucy, social worker Celestine, leeg/vakantieouders puzzelen hoe je mensen kunt steunen maar niet gaat pamperen of afhankelijk maakt. En dan uiteindelijk is het plan klaar en hopen we dat de vijf kinderen en het betreffende pleeggezin een betere toekomst tegemoet gaan.

3. Het hoort niet bij de activiteiten voor Amara Foundation maar op uitnodiging van de social worker van de gevangenis bracht ik, samen met Austine de melkman, een hele dag een bezoek aan de mannen gevangenis in Kisumu. Op heel veel fronten heel indrukwekkend.
Een feestdag in de gevangenis omdat na enkele dagen veel mensen ontslagen zouden worden. Sommigen na 20 jaar! Gevangenen, directie, personeel, bezoekers bidden, zingen, dansen, eten samen en dat alles onder het wakend oog van bewapende bewakers in een uitkijktoren.

TOT SLOT NATUURLIJK EEN “DANK JE WEL” VAN BESTUUR EN ONZE MENSEN UIT KISUMU, AAN ALLE SPONSORS DIE MOGELIJK MAKEN DAT AMARA FOUNDATION HULP / ONDERSTEUNING KAN BIEDEN.